Basın gösterimi ile izlediğim, belleklerde yer edecek bir yapım olacağını düşündüğüm Savaş Üstüne Savaş Filmini (One Battle After Another) sizin için yorumladım.
Paul Thomas Anderson’ın yazıp yönettiği Savaş Üstüne Savaş (One Battle After Another), izleyiciyi hem zihinsel hem de duygusal olarak sarsan, yer yer gülümseten ama en çok da düşündüren bir deneyim sunuyor. TME Films dağıtımıyla 3 Ekim’de vizyona girecek film, 170 dakikalık süresi boyunca tek bir sahnesini bile boşa harcamıyor. İzlerken zaman algısı kayboluyor; perdede olup biten her şeyin canlı, keskin ve sahici olduğu bir atmosfer yaratıyor. Sinemanın büyüsünü damarlarında hissetmek isteyenler için kaçırılmayacak bir başyapıt.
Anderson’ın her filminde olduğu gibi, burada da anlatı önceden kestirilemez bir enerjiyle ilerliyor. Artan gerilim, karakterler arasındaki çatışmayı öne çıkarıyor; bu çatışmalar sadece fiziksel ya da ideolojik değil, aynı zamanda içsel birer savaş. Filmin finaline ulaştığınızda, bir karakterin hikâyesi tamamlanmış gibi hissettirse de içinizde birçok yeni soruyla salondan ayrılıyorsunuz.
Savaş Üstüne Savaş Filmi Konusu
Spoiler vermeden anlatmak gerekirse, Savaş Üstüne Savaş devrimci bir grubun çevresinde şekillenen politik, aksiyon dolu bir anlatı kuruyor. “French 75” adlı bu grubun, sistemin karanlık yapılarına karşı başlattığı mücadele, zamanla iç çatışmalara, parçalanmalara ve kişisel bedellere dönüşüyor. Grubun liderlerinden Perfidia ile yolları kesişen Bob, geçmişin yükünü sırtında taşıyan, eylemlerle hayatta kalmaya çalışan bir karakter. Devletin içinden gelen Lockjaw ise karşı kutbu temsil ediyor. Ancak Savaş Üstüne Savaş, iyi-kötü dikotomisine hapsolmadan karakterlerini insanlık halleriyle anlatıyor. İdeolojik bağlılık, bireysel sorumluluk, intikam, sadakat ve ebeveynlik gibi temalar, hikâyeyi çok katmanlı hale getiriyor.
Savaş Üstüne Savaş Oyuncu Kadrosu
Leonardo DiCaprio’nun Bob karakteri, filmdeki merkezi duygusal ekseni oluşturuyor. Yorgun, hesaplaşmaya hazır ama umudunu kaybetmemiş bir figür olarak DiCaprio, karakterin içsel çöküşünü son derece incelikli oynuyor. Ancak filmin nabzını asıl yükselten ikili: Teyana Taylor ve Sean Penn.
Perfidia ve Lockjaw karakterlerini canlandıran bu iki oyuncu, her karşılaşmalarında adeta perdeyi kesiyor. Teyana Taylor, hem karizması hem fiziksel varlığıyla sahneye hükmediyor. Onu izlerken “daha fazlası” beklentisiyle koltuğa yapışmamak mümkün değil. Sean Penn ise Lockjaw karakteriyle sadece oynamıyor; karakteri yaşıyor, içselleştiriyor ve izleyiciye adım adım aktarıyor. Penn’in varlığı her sahnede tehditkar ama bir o kadar da büyüleyici. Bu ikilinin yan yana geldiği sahneler, filmin enerjisini iki katına çıkarıyor.
Chase Infiniti’nin Willa karakteri de özellikle dikkat çekici. Masumiyetin ve gençliğin temsilcisi olarak, filmdeki çatışmaların duygusal yönünü taşıyor. Regina Hall, Benicio del Toro, Wood Harris ve Alana Haim gibi isimler ise bu devasa yapının parçalarını kusursuzca tamamlıyor.
Teknik Anlatım ve Estetik Yapı Neler Söylüyor?
Filmin görüntü yönetmenliğini üstlenen Michael Bauman, karanlık ama stilize bir dünya kuruyor. Işık oyunları, puslu çerçeveler ve çatışma anlarındaki yoğun kamera hareketleriyle seyirciyi karakterlerin ruh haline hapsediyor. Savaş Üstüne Savaş, sadece bir anlatı değil aynı zamanda bir atmosfer filmi. Jonny Greenwood’un bestelediği müzikler bu atmosferi derinleştiriyor. Özellikle bazı sahnelerde müzik neredeyse karakterle birlikte nefes alıp veriyor. Kurgu ise Anderson’ın temposuna sadık: yoğun, devinimli, ama asla karmaşık ya da yorucu değil.
Christmas Adventurers Club: Sembolün Gücü
Filmin en çarpıcı unsurlarından biri, Christmas Adventurers Club adlı örgüt. Dışarıdan bakıldığında komik ya da absürt bile görünebilecek bu yapı, aslında filmdeki ırkçı ideolojilerin ve sistem içi gücün sembolü. Sean Penn’in canlandırdığı Lockjaw karakterinin bu kulübe katılmak için verdiği mücadele, yalnızca statü peşinde koşan bir adamın değil, ideolojik çöküşün ve kimlik sapmasının da hikayesi.
Kulübün filmde daha geniş yer bulmasını isterdim. Pek çok olay bu yapının etrafında şekilleniyor ve anlatının kilit unsurlarından biri haline geliyor. Sadece karikatürize bir düşmanın ötesine geçen ironik, korkutucu ve derinlikli bir toplumsal eleştiri. Ancak finalde bu örgütle ilgili birçok kapı aralık bırakılmış.
Savaş Üstüne Savaş, teknik anlamda kusursuz, estetik olarak çarpıcı, ideolojik olarak kışkırtıcı bir film. Her sahnesi üzerine koyarak ilerliyor. Anderson’ın yönetmenlik vizyonu, karakterlerin iç çatışmalarıyla birleşince ortaya duygusal yoğunluğu yüksek bir sinema deneyimi çıkıyor.
Ancak filmin karakter derinliği yer yer yüzeysel kalabiliyor. Bazı sahnelerde daha fazla arka plan bilgisine ya da duygusal açılıma ihtiyaç hissediliyor. Özellikle Lockjaw gibi güçlü bir karakterin iç dünyasına biraz daha fazla girilse, film epik düzeyde başka bir boyuta taşınabilirdi.
Diğer yandan film kusursuz işçiliğe sahip ama bazı karakterler daha fazlasını hak ediyor. Bunu eksi olarak görmediğimi, filmin potansiyelinin ne kadar yüksek olduğunu vurgulamak için belirttiğimi eklemek isterim.
Uzun süresine rağmen temposundan ödün vermeyen, izleyeni hem gerip hem güldüren, sahne sahne akılda kalan bir film. Finaliyle de tatmin eden, hatta “Bir daha ne zaman izlerim?” dedirten bir deneyim. Paul Thomas Anderson, yine sinemaya olan aşkını kamera arkasından aktarmayı başarıyor. Tarantino ile birlikte çağımızın en sahici hikâye anlatıcılarından biri olduğunu bir kez daha hatırlatıyor.
Çok çok özetle “Savaş Üstüne Savaş” bu yılın en çok konuşulacak yapımlarından biri olmaya aday. Sinema salonuna gidin, koltuğunuza oturun ve bir savaştan diğerine geçen bu çılgın anlatının tadını çıkarın. Gerisi zaten perdede sizinle birlikte akacak. Şimdiden iyi seyirler dilerim.
